Á sama hátt og skammdegið mætir á seinni hluta ársins þá mætir líka ný bók eftir Arnald Indriðason. Hvernig væri jólabókaflóðið án bókar eftir hann? Smá skrítið kannski fyrir vanafasta lesendur eins og mig. En nú í ár heitir bók Arnaldar, Tál og það verður að viðurkennast að það var dálítið sérstök tilfinning að opna hana og vita að hér væri komin síðasta bókin um fyrrverandi lögreglumanninn Konráð. Jú kæra fólk, þetta er nefnilega síðasta bókin um Konráð. Við sem höfum fylgt honum leysa mál eftir mál og í gegnum leyndarmál og gamlar syndir í myrkri borgarinnar erum líklega flest spennt að sjá hvernig Arnaldur bindur hnútinn á sögu hans.
Löng nótt hlaðin vafasömum persónum
Eiginkona í öngum sínum nálgast Konráð og biður hann um aðstoð. Eiginmaður hennar, héraðsdómari, hefur verið handtekinn grunaður um morð á konu sem virðist hafa starfað fyrir fylgdarþjónustu. Hefst þá atburðarrás þar sem Konráð heldur af stað inn í langa nótt þar sem hann reynir að komast til botns í málinu. Hann flakkar á milli einstaklinga sem mögulega gætu haft upplýsingar sem gagnast honum í rannsókn sinni. Hann hittir fyrir morðingja nýsloppinn úr fangelsi, vændiskonur, fyrrum eiganda strippstaðar og fleiri vafasama karaktera.
Það stendur aftan á bókinni að hún sé “.. hröð og viðburðarík borgarsaga..” og það er hún vissulega. Sagan rúllar áfram, flæðið er gott og áður en maður veit af er bókin búin. En þrátt fyrir það fannst mér Tál ekki ná alveg sömu hæðum og fyrri bækur Arnaldar um Konráð. Ég hafði gaman af lestrinum en það vantaði samt eitthvað, það vantaði meira krydd og spennu. Mögulega má rekja það til stóru breytingarinnar nú að það vantaði hliðarmálið sem hefur fylgt Konráði alla tíð þar eð hin endalausa rannsókn hans á morði föður síns. Þeirri rannsókn er nú lokið en sú rannsókn setti svip sinn á fyrri bækurnar um hann. Það mál var auka krydd meðfram því aðalmáli sem Konráð var að rannsaka í það og það sinn. Það mál gaf Konráði dýpt, það gerði hann sjálfan dularfyllri og áhugaverðari en án þess var allt eitthvað svo flatt. Það er vissulega nokkurs konar hliðarmál í þessari sögu en það hvorki jafn dularfullt né jafn tilfinningaþrungið. Það er ekki eins, það vantar eitthvað.
Það sem kom þó skemmtilega á óvart var húmorinn. Maður býst kannski ekki við persónum að rífa af sér brandarana í bók um morð, vændi og fíkniefni en hér og þar detta þó inn háðskar athugasemdir og lýsingar á atvikum sem fengu mig til að glotta út í annað. Þessar húmorspillur voru ferlega vel staðsettar og virkuðu mjög vel.
Settlegt kveðjuhóf í stað kveðjupartýs
Þegar upp er staðið er Tál góð kveðja en jafnframt smá hálfkláraður skilnaður við Konráð. Já, bókin er vel skrifuð, hún er auðlesin og það er stemmari. Þetta er ekta glæpasaga eftir Arnald sem inniheldur gráar Reykjavíkurnætur, vafasama karaktera og siðferðislega grá svæði. En þar sem þetta er lokabókin um Konráð hefði ég samt viljað fá aðeins meira krydd – meiri kraft.
Ég lokaði þó ekki bókinni uppfull af einhverjum vonbrigðum heldur þokkalega sátt því ég er sammála Arnaldi að það var kominn tími fyrir Konráð til að fara endanlega á eftirlaun. Arnaldur hefur einnig upplýst í viðtali að hann sé nú þegar byrjaður að skrifa bók um nýja persónu sem er að hans sögn ung lögreglukona og gerist bókin um vetur í þorpi úti á landi. Ég er mjög til í að lesa þá bók en einnig vonast ég til þess að í framtíðinni leyfi hann sagnfræðingnum í sér að skína og skrifi fleiri bækur í líkingu við Sigurverkið og Ferðalok.
