Grískar goðsagnir og KFC

Hér má horfa á þáttinn í heild sinni á YouTube rás Storytel

Í ní­unda og síðasta þætti Lestr­ar­klef­ans á Stor­ytel fáum við að heyra upp­lest­ur Sig­ríðar Eyrún­ar Friðriks­dótt­ur úr spennu­sög­unni Blindu eft­ir Ragn­heiði Gests­dótt­ur ásamt því að sjá viðtal við Örvar Smára­son sem er höf­und­ur smá­sagna­safns­ins Svefn­grím­an. Í sett­inu ræða Re­bekka Sif, Katrín Lilja og Hug­rún um bæði Blindu og pistla­safnið Við erum bara að reyna að hafa gam­an eft­ir Hall­dór Armand.

Til­finn­inga­rótið við að missa sjón­ina

Blinda er þriðja spennu­saga Ragn­heiðar Gests­dótt­ur en hún fjall­ar um Sól­veigu, sex­tuga ekkju, sem er að missa sjón­ina en vill ná hefnd­um áður en það ger­ist. „Innri heim­ur og upp­lif­un konu sem er að missa sjón­ina finnst mér kom­ast vel til skila,“ seg­ir Katrín Lilja um per­sónu­sköp­un­ina. Bók­in ger­ist á Covid-tím­um og tal­ar mikið inn í sam­tím­ann til dæm­is með Met­oo-mál­um og þráðum sem les­end­ur kann­ast við úr ný­leg­um álita­mál­um. „Þetta var ekki beint glæpa­saga, at­b­urðarás­in var of hæg til að kalla þetta glæpa­sögu. Þetta fjall­ar meira um Sól­veigu og henn­ar til­finn­ingarót og upp­lif­un af því að missa sjón­ina og hafa harm að hefna. Það var ekki nógu vel unnið úr end­an­um,“ seg­ir Hug­rún um bók­ina. Katrín tek­ur und­ir það að end­ir­inn hafi verið svo­lítið snubbótt­ur. „Já, maður er skil­inn svo­lítið eft­ir í lausu lofti.“

Gald­ur­inn í hljóðbók­inni

Re­bekka Sif hitti Örvar Smára­son, tón­list­ar­mann og rit­höf­und, á Bóka­sam­lag­inu og spurði hann út í þetta áhuga­verða og tölu­vert súr­realíska smá­sagna­safn, Svefn­grím­una. „Það sem vakti fyr­ir mér var að gera eitt­hvað mjög venju­legt. Ég er að reyna að skrifa um hvers­dags­leik­ann í þess­ari bók en það dregst alltaf ein­hvern veg­inn í átt­ina að ein­hverju furðulegu. Mér finnst þetta næst því að vera mjög míni­malísk­ur vís­inda­skáld­skap­ur með kannski smá hroll­vekju elementi.“

Smá­sagna­safnið kem­ur mjög á óvart og sög­urn­ar eru mjög ólík­ar og fjöl­breytt­ar, en það er spurn­ing hvaðan þess­ar góðu hug­mynd­ir koma. „Ég fæ hug­mynd­ir eins og flest­ir fá hug­mynd­ir, við upp­vask, í sundi eða rétt áður en maður sofn­ar. En trixið er að ná að skrifa þær niður, það er aðal­atriðið.“ Svefn­grím­an kom út sem hljóðbók á svipuðum tíma og hún kom út í prenti, en hljóðbók­in vek­ur sér­staka at­hygli fyr­ir töfr­andi hljóðheim og metnaðarfull­an lest­ur margra leik­ara. „Ég hef mik­inn áhuga á bæði hljóðbóka­form­inu og út­varps­leik­húsi. Ég laðast að margradda hljóðbók­um og þegar er verið að vinna með hljóðheim­inn og tónlist.“ Örvar seg­ir svo að hann hafi fengið ein­mitt þá leik­ara sem hann hafði óskað sér og lásu þau sög­urn­ar með prýði. „Mér fannst koma allt ann­ar karakt­er í per­són­urn­ar, mér fannst það svo fal­legt og það er svo mik­ill gald­ur í því.“

Húm­orískt ess­eyjusafn

Næst var hljóðsess­eyjusafnið Við erum bara að reyna að hafa gam­an eft­ir Hall­dór Armand tekið fyr­ir.
„Hann er ofboðsleg­ur húm­oristi hann Hall­dór. Hann skrif­ar skemmti­lega pistla, hann skrif­ar líka þunga pistla og heim­speki­lega pistla sem fá mann til að hugsa,“ seg­ir Hug­rún sem var mjög hrif­in af hljóðbók­inni. „Marg­ir pistl­arn­ir náðu vel til mín,“ sam­sinn­ir Katrín. „Þetta eru mis­góðir pistl­ar, mis­gríp­andi, en fyr­ir vikið eru þeir fjöl­breytt­ir og höfða þá til fjöl­breytts fólks.“ All­ar eru þær sam­mála því að frá­sagn­ar­mát­inn er gríp­andi og skap­andi en Hall­dór á auðvelt með að tengja sam­an fyr­ir­bæri sem virðast í fyrstu gjör­ólík. „Það er gam­an hvernig hann tek­ur há­menn­ingu og lág­menn­ingu og bland­ar þeim sam­an en samt meik­ar þetta sens. Samt er maður sam­mála hon­um og sér hvernig hann gat leitt sam­an gríska goðsögn og KFC,“ seg­ir Katrín Lilja að lok­um.

Rebekka Sif, Katrín Lilja og Hugrún ræða um hljóðbækur.