Nýverið kom út bókin Ljósbrot eftir Ingileif Friðriksdóttur. Um er að ræða fyrstu skáldsögu höfundar en áður hefur hún gefið út nokkrar barnabækur ásamt Maríu Rut Kristinsdóttur, eiginkonu sinni, þeirra á meðal er Úlfur og Ylfa – Ævingýradagurinn. Ingileif og María Rut eru þekktar baráttukonur fyrir réttindum hinsegin fólks og hafa meðal annars haldið úti fræðsluvettvanginum Hinseginleikanum. Rauði þráðurinn í barnabókum þeirra hefur verið að fagna fjölbreytileikanum með fjölbreyttari birtingarmyndum.
Birtingarmyndir hinsegin fólks eru af skornum skammti í íslenskum skáldsögum líkt og í barnabókum. Þó hinsegin höfundar hafi birst á skáldasenunni og skrifað vinsælar bækur með hinsegin persónum undanfarna tvo áratugi eða svo er klárlega þörf á fleiri og fjölbreyttari röddum. Þess vegna var skemmtilegt að á sama tíma og Ingileif gaf út Ljósbrot gaf Bjarni Snæjbjörnsson út bókina Mennsku.
Skandall í forsetakosningum
Tvær sögur eru í gangi í bókinni Ljósbrot, annars vegar er það saga Kolbrúnar sem er farsæll framkvæmdastjóri og fjölskyldukona en hún er í forsetaframboði og hins vegar er það Dóra, sem er að feta sig á fyrsta ári í menntaskóla. Í báðum tilfellum þurfa konurnar að horfast í augu við sig sjálfar þegar óvæntar tilfinningar gera vart við sig. Það er skemmtileg tilviljun að bókin komi út í kringum forsetakosningar þar sem Ingileif sagði sjálf í viðtali að hún hefði byrjað á bókinni fyrir einhverjum árum síðan og því alls ekki vitað að það yrðu forsetakosningar þegar hún kæmi út. Það er því lesendum ferskt í minni hve hart getur verið gengið að frambjóðendum en Kolbrún þarf að takast á við stórar spurningar um sjálfa sig og vera hugrökk þegar stefnir í skandal í kosningabaráttunni.
Grípandi saga
Ég hafði gaman af lestrinum, bókin er stutt, læsileg og hélt mér vel við efnið. Ég fann alltaf þörf til að grípa í hana fljótt aftur þegar ég lagði hana frá mér og las hana því á einungis tveimur dögum. Hún mun því eflaust henta vel í sumarlestur. Styrkleiki bókarinnar að vera svona stutt er ef til vill veikleiki hennar líka. Ég hefði viljað fá aðeins meiri dýpt, sérstaklega í söguna um Kolbrúnu. Kosningabaráttan virðist ganga mjög hratt yfir og ekki mikið af málum sem koma upp á meðan, það hefði verið hægt að bæta við dramatískum senum í þeim hluta sögunnar. Mér fannst saga Dóru sterkari, Ingileif hefur talað opinskátt um að hafa ekki komið út úr skápnum fyrr en eftir menntaskóla og lýsir á mjög sannfærandi hátt bæði hve ruglingslegar tilfinningarnar sem Dóra finnur gagnvart bekkjarsystur sinni eru og hvað hinsegin fólk getur þurft að takast á við ekki bara varðandi fordóma annarra heldur sína eigin. Lesandinn finnur fyrir sársauka Dóru og það er erfitt á köflum að lesa um það hvernig hún sem svona ung og óreynd manneskja kemur fram við sjálfa sig og aðra. Það hefði þó einnig mátt bæta í sögu Dóru, lesandinn vill vita meira um báðar þessar persónur.
Það er gaman að fá nýja rödd á skáldsagnavettvanginn og vonandi mun Ingileif skrifa fleiri grípandi skáldsögur í framtíðinni!
