Ég, eins og svo margir Íslendingar, og jarðarbúar ef út í það er farið, fór upp í bústað um páskana og tók vitaskuld með mér bækur. Ein af þeim var páskakrimminn Þar sem ekkert ógnar þér eftir hollenska höfundinn Simone van der Vlugt en hún er einn þekktasti glæpasagnahöfundur Hollands. Bókin hefur fengið glimmrandi viðtökur og…
Elín, ýmislegt eftir Kristínu Eiríksdóttur er ein þeirra íslensku bóka sem tilnefndar eru til Bókmenntaverðlauna Norðurlandaráðs þetta árið. Bókin kom út jólin 2017 og fékk frábærar viðtökur, enda ekki skrýtið þar sem bókin er fanta vel skrifuð. Sagan flakkar dálítið fram og tilbaka í tíma og segir í grunninn frá lífi Elínar sem vinnur…
Þegar ég last síðustu setninguna í Allt í himnalagi hjá Eleanor Oliphant hríslaðist um mig hlýja, von og viðkvæmni og það tók nokkrar atrennur í að kyngja kekkinum sem hafði myndast í hálsinum. Það var erfitt að byrja á næstu bók, því ég vildi dvelja lengur hjá Eleanor og Raymond. Eleanor er yndisleg persóna. Stórfurðuleg og…
Ég hef áður minnst á það hversu frábært það er að vera í leshóp. Við erum fimmtán konur í mínu bæjarfélagi sem hittumst einu sinni á mánuði, skeggræðum þá bók sem var lesin og erum sjaldnast sammála. Það var einmitt fyrir ári síðan að ég átti stefnumót við hópinn minn og fékk þá í hendurnar næstu…
Vampírusögur hafa á síðustu árum fjallað frekar um ástarsamband vampíranna við mannfólk, sjáið bara Twilight bókaflokkinn. Reyndar má segja að þessi afskrímslavæðing vampíranna hafi byrjað miklu fyrr, jafnvel þegar Buffy vampírubani ákvað að leggja lag sitt við vampíruna Angel í hinum margrómuðu þáttum Buffy the Vampire Slayer sem ég var trúrækinn áhorfandi að í mörg…
Í hlaðvarpsþætti marsmánaðar er rætt við þrjár konur; Hörpu Rún Kristjánsdóttur bókmenntafræðing, Elísabetu Jökulsdóttur skáld og listakonu og Árnýju Ingvarsdóttur útgefanda og sálfræðing. Geðveikin er okkur hugleikin í geðveikum mars. Harpa Rún kynnir okkur fyrir alls kyns hugmyndum um geðveiki í bókmenntum, Elísabet Jökulsdóttir ræðir um sköpunarferlið, skáldskapinn og geðveiki í íslensku samfélagi. Að lokum…
Ætli það sé til fullkominn dagur? Dagur þar sem akkúrat ekkert slæmt gerist? Hvergi? Þetta er því miður barnaleg spurning og ég veit svarið við henni. Það er talið að einhver falli fyrir eigin hendi á fjörtíu sekúnda fresti, einhvers staðar í heiminum. Þetta er sláandi og hræðileg staðreynd. Staðreynd engu að síður. Að minnsta kosti…
Ég verð að viðurkenna að mér leið hreinlega andlega illa eftir lesturinn á Kviku eftir Þóru Hjörleifsdóttur. Þvílík var samkenndin sem ég fann til Lilju, aðalsögupersónunnar, eftir þennan snögga lestur. Kvika er aðeins 134 síður að lengd og ég myndi kalla hana nóvellu. Hver kafli er stuttur, oftast ein til tvær blaðsíður en stundum aðeins…
Sem ungur og óharðnaður unglingur þótti mér best að lesa furðusögur, vísindaskáldsögur og annað sem innihélt spennu og ævintýri og sem minnst af rómantík. Unglingabækur sem tókust á við erfið málefni unglinga, eiturlyfjaneyslu, vinkonudrama og sæta stráka áttu alls ekki við mig. Mér fannst þær drepleiðinlegar! Manneskjan á það stundum til að varpa sínum eigin…
Dóttir mýrarkóngsins eftir Karen Dionne í íslenskri þýðingu Rögnu Sigurðardóttur kom mér skemmtilega á óvart. Ég les sjaldan bækur sem eru auglýstar sem „sálfræðitryllir af bestu gerð“ eða „spennuþrungin saga [fyllið í eyðuna]“ eða eins og þessi bók er auglýst „uggvekjandi og taugatrekkjandi sálfræðitryllir“. Bækur sem eru auglýstar svona valda mér oftast vonbrigðum. En kápan á Dóttur mýrarkóngsins heillaði mig…
