Í kappi við tímann
Á meðan verið er að leysa úr ráðgátunni um hver ber ábyrgð á sprengingunum uppgötvar Anahita Dahir, ungur starfsmaður í utanríkisráðuneytinu, að hún hefur fengið dulkóða sendann sem tengist árásunum. Hún reynir að koma í veg fyrir næstu sprengingu en því miður er það of seint. Dahir nær þó athygli Adams og þær ásamt öðru starfsfólki bandaríska ríkisins þurfa að keppa við tímann til að stoppa enn verri hryðjuverk sem eru í bígerð. Ferðalag þeirra nær til Frankfúrt, Íran, Afganistan, Pakistan og Rússlands og oft er óvíst hver er með þeim í liði og hver er andstæðingur þeirra.
Trúverðug saga
State of Terror er á margan hátt sígild spennusaga. Hún er atburðadrifin og heilmikið og spennandi ferðalag á sér stað út um víðan heim. Mér fannst plottið alveg trúverðugt, enda gríðarlega margir andstæðingar bandaríska ríkisins til í dag og öfgahægrisinnuð öfl alltaf að aukast út um allan heim. Það er magnað að lesa bókadóma á Goodreads um þessa bók því þar skín í gegn pólaríseringin í Bandaríkjunum og margir andstæðingar Clinton hafa nýtt þennan vettvang til að ráðast á hana sem persónu og gagnrýna fyrir að nýta þessa bók til að tjá sínar pólitísku skoðanir. Ég persónulega hafði bara mjög gaman af því hvernig Clinton byggði „skáldaðar persónur“ á alvöru fólki og náði kannski smá sætri hefnd í staðinn. Dunne (einnig þekktur sem Trump) er bæði algjör vitleysingur og ákvarðanir hans hafa gríðarlega neikvæð áhrif fyrir Bandaríkin í heild sinni og breski forsætisráðherrann er í lágu áliti hjá utanríkisráðherranum Adams sem telur hann fela heimsku sína með latneskum frösum. Putin er einnig á sínum stað en ber nafnið Maxim en ekki Vladimir, í þessu tilfelli.
Misgóð persónusköpun
Heilt yfir er þetta ágætis spennusaga. Mín helsta gagnrýni er að hún er frekar löng eða rétt tæplega 500 blaðsíður og mér fannst hún byrja á sterkan hátt en höfundum ekki takast að viðhalda spennunni í gegnum miðjuna, ég var þó orðin mjög spennt á ný undir sögulok. Það er einnig ansi mikill fjöldi persóna og skipt um sjónarhorn milli málsgreina án þess að um kaflaskil sé að ræða sem var ansi ruglingslegt í upphafi. Þessi fjöldi persóna leiddi einnig til þess að maður tengdi ekki nógu sterkt við sumar þeirra, til dæmis fær Katherine dóttir Ellen Adams litla athygli þrátt fyrir að vera meðal helstu leikenda í verkinu. Það ber þó klárlega að hampa mörgu varðandi persónusköpun og fannst mér samband Ellen Adams og aðstoðarkonu hennar Betsy Johnson, sem er fyrrum kennari og besta vinkona hennar frá barnæsku, algjört gull. Þær styðja hvor aðra í þessu taugatrekkjandi ferðalagi og nýta öll trikkin úr vinkonubókinni, meðal annars dulmál sín á milli, til að leysa málin. Ég komst að því í eftirmálanum að Betsy byggir á vinkonu Clinton sem lést stuttu áður en bókin var skrifuð sem gerði þessa vináttu ennþá fallegri.
Ég er uppfull af spurningum eftir að hafa lesið tvær svona bækur þar sem um samvinnu rithöfunda og stjórnmálamanna er að ræða, hvernig ætli ferlið sé? Hverjum datt hvað í hug? Það verður eflaust mjög gaman að heyra hvað Clinton og Penny hafa um þetta samvinnuverkefni að segja á Iceland Noir.
